Van vrienden, familie, kennissen en ook van sommige volgers of mensen in Nederland en België die ooit bij mij een tour hebben geboekt, krijg ik vaak de vraag hoe het met mij gaat en hoe mijn leven eruitziet tijdens de lockdown in Barcelona en de situatie als gevolg van het coronavirus. Superlief! En ik snap ook dat zeker de laatste dagen de cijfers uit Spanje, behoorlijke indruk maken.
Die hoge cijfers had ik hier wel verwacht. Kort voor de lockdown werd duidelijk dat Spanje zo ongeveer een dag of negen achterloopt op Italië en ook daar zagen we de aantallen stijgen. De eerste dagen, eerste week vond ik het elke dag weer een klap in mijn gezicht, maar op een zeker moment heb ik het laten varen. Op dit moment zijn de aantallen enorm hoog, maar stijgen ze niet meer zo snel, wat het begin van goed nieuws zou kunnen zijn. Daar houd ik me aan vast.
20 dagen binnen
Zelf zit ik al vanaf vrijdag 13 maart binnen, samen met mijn vierjarige dochter Olivia, en een dag later voegde mijn partner Ramiro zich ook bij ons. Omdat een goede vriendin met wie ik in het dagelijks leven veel contact heb, COVID-19 ook heeft, zijn we vanaf het begin af aan extra voorzichtig geweest. Gelukkig hebben we ook na 20 dagen geen verschijnselen. We komen eigenlijk alleen de deur uit om boodschappen te doen. We hoeven allebei niet te werken, want onze fietsenzaak El Ciclo, waar wij boven wonen, is dicht en ook andere werkzaamheden (en helaas ook inkomsten) zijn zo goed als volledig tot stilstand gebracht door de noodtoestand.
Dat is ook meteen het zwaarste voor ons: de onzekerheid over onze financiële situatie als dit achter de rug is. Vanuit de overheid hoeven we niet veel te verwachten… En natuurlijk is het de vraag waar de economie straks staat. Want deze crisis treft iedereen. Ik denk vaak aan de gezinnen die het nog moeilijker hebben, de honderdduizenden anderen die al dan niet tijdelijk zonder werk zitten, de daklozen in de stad, andere freelancers die zonder inkomen zitten, maar wel hun torenhoge premies moeten betalen.
Routine
Mede dankzij onze dochter, houden wij de routine erin. We worden op tijd wakker en gaan op tijd naar bed. Ramiro en ik wisselen de ochtend en middag af: ik ben óf de ochtend óf de middag bij Olivia. Dan bedenk ik experimenten, lees ik boekjes, ben ik ineens een schoolleerling die alles fout doet, maak ik puzzels, oefenen we cijfers en letters en probeer ik te doen alsof deze situatie heel normaal is. Ik heb me nog niet eerder zo vaak afgevraagd waarom we geen tweede hebben…maar ik kan me voorstellen dat thuis zitten met twee of drie ruziënde kinderen ook niet alles is.
Het andere dagdeel heb ik voor mezelf, om te werken, bijvoorbeeld aan mijn website, aan andere projecten, de administratie, je kunt genoeg bedenken als ondernemer, al geef ik toe dat de tijd ook wel word opgeslokt door contact met de buitenwereld, vrienden en vriendinnen, mijn drie zussen en mijn ouders. Whatsapp, Facetime, Facebook, Instagram. En laten we de nieuwsbronnen niet vergeten. Want ik volg naast Spanje, ook Italië en natuurlijk Nederland op dit moment op de voet. Plus het verplichte halfuurtje sporten. De tijd vliegt voorbij.
Eindelijk de tijd nemen om samen te eten
‘s Middags koken we en eten we rond 14.00 uur warm, als echte ‘Spanjaarden’, en zijn we bij elkaar. En aan het einde van de dag ook, rond 19.30 uur zitten we weer met ons drietjes aan tafel. Het is nog een hele opgave om twee keer per dag een maaltijd te bedenken, maar het lukt. Ik heb op de koelkast inmiddels drie lijsten hangen met ideeën. Voorheen aten we ‘s middags nooit samen (muv het weekend), want kinderen krijgen hier een driegangenmenu op school, en ‘s avonds gingen we best vaak wat halen, dus samen koken en de tijd kunnen nemen om samen eten, dat is in ieder geval een positieve kant van deze crisis.
Applaus
Vaak moeten we om 20.00 uur rennen naar het balkon, om mee te klappen met de buren. Iedere dag applaudisseren de Spanjaarden voor het zorgpersoneel dat alles op alles zet in de strijd tegen het coronavirus. Het is een moment van saamhorigheid met onze buren, die wij door de winkel die we in de straat hebben, ook bijna allemaal persoonlijk kennen. Die paar minuten zijn voor ons dus heerlijk, en heilig. Met sommige buren heb ik ook de rest van de dag veel contact, een paar van mijn beste vriendinnen, ken ik uit onze straat. Eén van hen maakte een schaduwspel, dat ze met een zaklamp projecteerde op de buitenmuur van de overburen, zodat wij het een paar balkons verder ook konden zien. En afgelopen weekend lag er een bord met zelfgebakken koekjes en een lieve brief voor onze deur.
Uitwaaien
We doen niet elke dag boodschappen. Je zou denken, lekker, even eruit. Maar nee. Boodschappen doen is eigenlijk helemaal geen pretje. Mondkapje op, handschoenen aan, misschien worden aangehouden op straat om je identiteitsbewijs te laten zien, lang in de rij, want er mogen maar een paar mensen tegelijk naar binnen. We halen dus best veel in één keer en wisselen af. Uitwaaien kunnen we – gelukkig – op het dakterras. Bij mooi weer gaat Olivia ‘s middags mee naar boven en in het weekend twee keer. De zon is echt een kadootje in deze tijd.
Verder hebben we in huis best wel wat opgeruimd, zoek ik af en toe foto’s uit en kijkt Olivia meer televisie, maar Netflix-series bingewatchen of die duizend pagina’s tellende roman eindelijk uitlezen…dat werkt toch niet met een vierjarige in huis. Je teveel zorgen maken ook niet, je wil het voor je kind toch ook luchtig houden.
We zitten in ieder geval nog tot 12 april binnen, maar niemand die gelooft dat we dan naar buiten mogen. Ik hoop zelf ergens in mei. En ik hoop dat er dan ook snel weer vluchten zullen gaan, zodat jullie allemaal deze kan op kunnen komen! Want nu mag het leeg zijn in de stad en is de sfeer daardoor grimmig, ik weet zeker dat Barcelona na deze lockdown weer zal bruisen.
